Overgave 2.0, een jaar na de diagnose borstkanker maart 2024
Het is alweer een jaar geleden dat de diagnose kanker is geconstateerd. We zijn op vakantie in Drenthe en ik merk hoe moe ik ben. Daarom besluit ik om de dagelijkse studie en de meditaties in deze 5 vakantiedagen te laten voor wat ze zijn en eens goed te ontspannen. Te genieten van de natuur, dieren spotten in het veld, want vanuit het huisje hebben we een wijds uitzicht over akkers en velden. Het duurt dan ook niet lang voor we 3 reeën behoedzaam over de velden zien lopen, een lust voor het oog. We maken wat dagtripjes naar Assen en Groningen, gaan lunchen bij Brownies en Downies www.browniesanddownies.nl en genieten van dat wat er is. Bij terugkomst thuis word ik overvallen door twijfels of ik op het ingeslagen pad dat ik heb genomen door moet gaan. Ik heb pijn aan mijn maag, handen en voeten, wat me de hele dag bezighoudt. Ook angst naar bepaalde omstandigheden laat zich even zien. Wat is er met me aan de hand? Inmiddels ben ik al gestopt met de hormoonpillen die ik ruim 3 maanden heb geslikt, en zijn de meeste klachten die zich lieten zien verdwenen. Ik werd van de pillen/immuuntherapie dag na dag slomer, vermoeider, had een pijnlijk lichaam op vele fronten, het was niet te doen. Dat ging ik echt geen 2 jaar volhouden en dan nog eens 2,5 jaar andere hormoontabletten. Ik kan ze niet verdragen, niet bij de immuuntherapie die steeds meer van mijn lichaam vraagt. Het maakt me opstandig, want de volgende kuur staat alweer gepland voor de komende week. In een gesprek met Ad uit ik mijn gevoelens en word ik voor het eerst sinds een jaar emotioneel. Ad reageert zo fijn, ik merk dat hij me op zou willen pakken en me zou willen koesteren en beschermen. Maar de weg die ik ga, en dat weet hij ook, ga ik toch alleen, de beslissingen zal ik zelf moeten nemen. Want stoppen met (een deel) van de therapie die nog tot juli doorloopt, heeft ook consequenties. Op donderdag is er een ontmoeting met mijn liefste vriendin. We hebben meestal diepgaande en hartverwarmende gesprekken en zij wijst mij erop dat ik meer de lange termijn moet zien. Stoppen met de therapie zal ook gevolgen hebben. Ik besluit het gesprek met de internist oncoloog aan te gaan en mij in overgave op te stellen. Ik leef al in overgave aan het proces kanker, nu voelt het als een nog diepgaandere overgave die van mij gevraagd wordt, overgave 2.0. Tijdens het gesprek met de internist oncoloog een paar dagen later stelt zij voor om de laatste 7 kuren met immuuntherapie en het chemostofje (+) dat daaraan wordt toegevoegd te stoppen en toch weer te starten met de hormoonpillen omdat dat in dit stadium belangrijker is. Ze legt uit dat de kankercellen van 3 mm (restant van 55 mm) die na de operatie in de borst zijn gevonden de reden zijn dat ik nog steeds die therapie moest ondergaan, en dat als er niets was gevonden ik al klaar was geweest! Ik hoef niet lang na te denken. Ik heb al 9 maanden immuuntherapie+ gehad, het is goed zo voor mij, ook als ik aan de lange termijn denk. Ik stel op dit moment kwaliteit van leven boven kwantiteit en geef mij over aan dat wat er naar mij toekomt.