Operatie borstamputatie september 2023
Na 7 zware chemokuren, krijg ik een tweede scan, om te zien of en hoe de tumor op de chemokuren heeft gereageerd. Heel erg goed, van de 55 mm oorspronkelijke tumor is weinig over, enkel enige verkleuringen. De chirurg stelt vast dat het beter is om de borst te amputeren. Als hij het vertelt lijkt het of de wereld even stilstaat, niets voel ik op dat moment, niets gaat er door me heen, lamgeslagen. Ik had natuurlijk gehoopt dat het niet nodig zou zijn. Na een week van doorvoelen en toch ook opstandigheid leg ik me erbij neer. De weken verstrijken, ik krijg nog een laatste kuur en dan wordt de datum bekend van de operatie. Hoe ga ik hier mee om? Ik besluit in overleg met Ad om het hele gebeuren voor en na de operatie bewust samen met Ad aan te gaan. Alle goedbedoelde vragen en raadgevingen van vrienden en familie leg ik naast me neer en kies voor rust en weinig contact. Ik vertel niemand over de dag van de operatie, enkel in welke week het volgens planning gaat plaatsvinden. Twee weken van te voren begin ik met me voor te bereiden, elke dag leg ik mijn handen op mijn beide borsten en bedank ze voor wat ze in mijn leven voor me betekend hebben. Het is intensief om zo met je zelf bezig te zijn, gevoelens en gedachten hierover bekijk ik met liefde. Tijdens de hele behandelingsperiode heb ik mijn meditaties door kunnen zetten en ook de studie filosofie/geesteswetenschappen heeft mij veel steun gegeven. Ik heb alle dagen (een keer per maand) aan de werkgroep hierover bij kunnen wonen. De kracht die ik daarvan ervaar is groot, en sterkt me in mijn genomen besluit om bewust de operatie op de door mij gekozen weg te gaan. Op dinsdag 19 september is het zover. ’s Ochtends om 9 uur zijn we in het ziekenhuis. Een intake volgt met uitleg wat er gaat gebeuren en ik moet medicijnen innemen. Mijn bloeddruk, hartslag en zuurstof in het bloed zijn normaal, ik ben niet gespannen en voel geen stress. Ook in de wachtruimte ervaar ik bewust wat er gebeurt. Het duurt uiteindelijk tot 11.00 uur voor ik het bed in mag en naar boven wordt gereden. Ik krijg een infuus, er wordt uiteindelijk wel 5 keer gevraagd naar mijn naam, geboortedatum en waarvoor ik geopereerd word. En dan word ik naar de OK gereden, nummer 13! (het getal van verandering), brengt een lach op mijn gezicht. Na begroeting, gaan de anesthesisten aan de slag en voor ik het weet slaap ik in.
‘Mevrouw Gijsbers, wordt eens wakker’, hoor ik in de verte. Mijn bewustzijn is er meteen, en mijn eerste gedachte is; ‘Ik ben er nog’. Na een kwartier word ik opgehaald om naar de afdeling gebracht te worden. Ik voel me goed, heb geen pijn en eigenlijk nergens last van. Ik lig nog steeds aan het infuus. Op de afdeling drink ik een paar glazen water en na een uurtje gaat het infuus eraf. Ik krijg een knorrend gevoel in mijn maag, ik heb sinds de vorige avond 20.00 uur niets meer gegeten, en krijg om half 4 een beschuitje. Het klinkt raar, maar ik voel me goed. Er zit een strakke band met klittenband om mijn borstgebied, de wond is afgeplakt, ook met watervaste tape en moet er een week op blijven zitten. Gelukkig heb ik geen drain. Mijn lichaam moet de komende weken zelf actief worden om het vocht dat zal ontstaan weg te werken. Om 17:00 uur krijg ik een bord vol lekker warm eten, en komt de chirurg langs om te vertellen dat de operatie is geslaagd en dat de uitslag over een week komt. Er komt niemand meer bij op mijn kamer, lekker alleen liggen, zodat ik alle tijd heb om me te bezinnen hoe ik me voel en wat de operatie met me heeft gedaan. Ik voel ook opluchting dat het voorbij is, en mediteer onvoorwaardelijke liefde voor mijn borstgebied en mijn hele lichaam.