Spiritualiteit bij kanker; Afrekenen met de angst maart 2023
Ad en ik zijn op vakantie in de buurt van het mooie Zwolle. Onder blauwe koude luchten maken we fijne fietstochten naar Apeldoorn, Schokland en Urk. We bezoeken Elburg, een oud vestingstadje, met grachten en authentieke winkelpandjes. Op woensdagavond ga ik in bad, wat niet zo vaak meer voorkomt. Door de houding waarin ik lig valt het op dat mijn linkerborst er ‘anders’ uitziet en voel ik er automatisch aan. Ik voel een bultje, niet glad. Ik onderzoek verder en vind een groot ‘gezwel’, als tentakels liggen ze bobbelig in mijn borst ingebed. Vreemd genoeg voel ik geen angst toeslaan, mijn innerlijk blijft rustig. Zou het kanker zijn, of ontstoken borstklieren? Een afspraak bij de dokter in de week erna geeft geen duidelijkheid. Ik vraag zelf om 2 weken denk- en voeltijd. Maar na een week weet ik het zelf al zeker, het is kanker. Bij een vervolgafspraak bij de dokter wordt er meteen een spoed afspraak in het ziekenhuis gemaakt voor de dag erna. Zeven mammo’s, 5 biopten en 2 echo’s later, krijg ik na 2 dagen de uitslag en de bevestiging, de naam van de kanker is HER2pos, totale grootte 55 mm. Ik ben er toch even stil van. Op het ziekenhuis zijn vervolgafspraken gemaakt met de chirurg en een verpleegkundige, en eind maart weet ik dat ik 2 x 4 zware chemokuren moet ondergaan. De rest van het traject hangt af van de reactie van mijn lichaam hierop. In alle rust voel ik mentaal bij mezelf wat het teweeg brengt aan gevoelens en emoties. Er komt eigenlijk weinig. Geen tranen, ik ga vrijwel direct in een overgavestand. Naast het traject in het ziekenhuis besluit ik naar een homeopathe te gaan, Marjoleine Bravenboer. https://marjoleinebravenboer.nl Ik ga gedurende de hele behandelingsperiode ook homeopatische remedies gebruiken om mijn lichaam te ondersteunen en bijwerkingen tot een minimum te beperken. Wat ook gebeurt is dat er in de periode van 6 weken tussen de ontdekking en het vervolgtraject ik een keer of 6 een angstaanval krijg. Midden in de nacht word ik kletsnat wakker. De angst besluipt me als een nachtdier, ik lig verbijsterd badend in het zweet van de angst voor de dood. De dood die al vanaf mijn geboorte in mijn kielzog meereist en nu naast mij stilstaat. Of ik wil of niet, ik zal de dood en de angst die er blijkbaar nog zit aan moeten kijken. Meteen al bij de eerste keer laat ik het toe, en voel ik de angst, geef het aandacht. Het is er tenslotte niet voor niets. Alle volgende keren doe ik hetzelfde, aandacht aan de angst geven. Eigenlijk ben ik verwonderd hierover omdat ik in de afgelopen twintig jaar dat ik met spiritualiteit bezig ben, veel meditaties heb geweid aan doodgaan, wat dat betekent, hoe ik er tegenover sta. Ik ben niet bang om dood te gaan, eens overkomt het ons allemaal. Mijn lichaam laat mij echter voelen dat er toch nog angst voor de dood bestaat. Ik leg in de meditatie de vraag neer in mijzelf wat deze diagnose mij wil zeggen. Ik weet dat ik er in de toekomst een afdoende antwoord op zal krijgen. Aan mijn fysieke levenswijze zal het niet liggen. Al 25 jaar gezonde biologische voeding veelal uit eigen moestuin, niet drinken, niet roken, beweging genoeg door fietsen en wandelen, werk in huis en de tuin. Ook mentaal ben ik sterk, voel ik mij krachtig in mijzelf staan, daar verandert niets aan. Het vertrouwen, het liefdesbewustzijn blijft staan, het heeft niet gewankeld. Ik blijf de angst de aandacht geven die het opeist, ’s nachts in het donker en voel het, kijk het aan, het is er. Dan, begin april, krijg ik op klaarlichte dag een angstaanval, ik zit met een kop thee op de bank. Zweten, de angst kruipt over mijn lijf als een vervelende vlieg. Ik sluit meteen de ogen en schenk weer aandacht aan de angst. Het mag er zijn, het is er. Na een poosje voel ik dat de angst via mijn benen wegtrekt, echt bijna letterlijk een wegtrekken, een loslaten via de benen, gevolgd door een warm gevoel dat zich door mijn hele lichaam verspreid. Dat gevoel van warmte blijft nog zeker een half uur duren voor het langzaam weg ebt. Drie dagen later, op 4 april, word ik ’s ochtends wakker en voel me blij. Mijn eerste gedachte gaat naar het feit dat het dinsdag is, en wat ik vandaag eens zal gaan doen. Niet zoals de 6 weken daarvoor als eerste gedachte; shit, ik heb kanker. Vanaf dan heb ik geen angst/zweetaanvallen meer en heb ik met de angst afgerekend. Ook geen angsten voor de chemo kuren en het vervolgtraject. Dat zie ik met vertrouwen tegemoet, met ondersteuning van homeopathische remedies.