Vluchten kan niet meer - Blog Marjo
Hoofdmenu:
Blogs > Blogs 2014 > Blog 1-10
Vluchten kan niet meer 20 september 2014
Ik ben verbijsterd en de tranen rollen over mijn wangen bij het zien van zo veel leed, het is vrijdagavond 19 september. Vele mensen uit Syrië staan voor de grens van Turkije, vanwege de naderende troepen van IS, en mogen uiteindelijk de grens over. Desolate mannen, vrouwen en huilende kinderen lopen verdwaasd door, de angst in hun ogen, nog niet wetend waar hun reis zal eindigen. Een dag later gaat het liedje van Frans Halsema en Jenny Arean door mijn hoofd en ik zoek het op, op You Tube. Al in 1977 zongen zij dit lied, waarvan de tekst nog net zo actueel is als nu. Wat een verdrietige conclusie. Dat we al die jaren niet zijn vooruitgegaan, maar dat schokkende gebeurtenissen in een aantal onrusthaarden in de wereld blijft bestaan. Ik denk aan het artikel dat ik deze week voor tijdschrift VRIJ heb samengesteld over ‘Hoe omgaan met de impact van verschrikkelijk wereldnieuws’. Het is een goed artikel geworden over innerlijke stabiliteit, compassie, neutraliteit, bijstand verlenen in betrokkenheid, het donkere en lichte aangezicht van God en bewust bewust worden. Het artikel besluit met een passage uit het boek Dialoog, de wezenlijke weg van Marieke de Vrij.
Zolang er wereldwijd geen bijstand is in traumaverwerking, zo lang zullen de oorlogen voortduren en zullen mensen anderen verwonden. Want zolang mensen niet gehoord en niet geweten worden elders op de wereld wat ze doorstaan hebben, dat gaat inwendig zo vreten, daar word je genadeloos in naar anderen.Het is een oproep tot menselijkheid. Iedereen draagt medeverantwoordelijkheid voor het feit dat onverwerkt leed elders in de wereld in de toekomst narigheid oproept. In een ochtendmijmering zag ik voor me hoe dit grote leed kan worden gekeerd. Een kilometers breed en lang cordon van mensen, bejaarden, mannen, vrouwen, jongeren, kinderen en baby’s, van alle nationaliteiten en alle landen van de wereld, die op de grens van Turkije staan en samen, schouder aan schouder, Syrië inlopen. Miljoenen mensen die vanuit hun hart het leed niet langer kunnen en willen verdragen. Mensen met vrede in hun hart. Vluchten kan niet meer. Zal het ooit haalbaar zijn? Ik hoop het, want vluchten kan niet meer.
