Veer-kracht - Blog Marjo

Het heeft hier in het zuiden voor het eerst gesneeuwd deze winter en het eerste wat ik vandaag wil doen is wandelen in die sneeuw. Goed gemutst vertrek ik vroeg, de koude lucht diep door mijn neus naar binnen snuivend. De lucht is kristalhelder blauw, de bevroren sneeuw knispert onder mijn schoenen. Ik loop het liefst over onverharde wegen, over landbouwweggetjes en smalle voetpaden die hier in de buurt te vinden zijn. Wandelpaadjes die zijn ontstaan door de vele wandelingen van natuurliefhebbers en mensen die hun hond uitlaten. Even verderop loop ik over het met rijp en sneeuw bedekte gras. Ik stop en kijk om, om mijn voetafdrukken te zien. Het gras waar ik over loop is echter met rijp en sneeuw gewoon in de normale stand teruggekomen. Het is niet te zien dat ik daar gelopen heb. Ik loop weer een paar passen en kijk weer om. Veer-kracht is het woord dat in mij opkomt. Het gras lijdt niet onder mijn gewicht en komt weer recht omhoog te staan. Je zou denken dat het, doordat het bevroren en besneeuwd is, zou afbreken, maar nee. Het gras heeft een enorme veerkracht. Verder lopend filosofeer ik over het woord veer-kracht. Het vegetatieve van planten is ook in dieren en de mens terug te vinden. Veerkracht bij vogels bijvoorbeeld, die vanuit de kracht in hun veren kunnen vliegen. Mensen hebben ook die natuurlijke veerkracht, weer op een andere manier. Je kunt een periode ziek zijn, of vermoeid. Maar met rust kun je er weer bovenop komen. Veerkracht in denken en doen. Als vanzelf begin ik te huppelen. Fysiek zit de veerkracht in de enkels en de knieën. Ik voel me zo blij als een kind met wat het bevroren gras mij heeft laten zien.