Reincanatie - een ervaring - Blog Marjo

Reïncarnatie -2- Een ervaring

Zo’n 10 jaar geleden deed ik mee aan een workshop ‘Werken met de aura’. Dit vanuit de meditatiegroep waar ik mijn spirituele opleiding volgde bij Margriet Tegenbosch in Son. De workshop werd door Margreet gegeven, een vrouw die zich had gespecialiseerd in de aura. Ik had een tijd daarvoor al een aura-reading bij haar gehad en dat voelde goed. Je weet van tevoren nooit wat je mee gaat maken en wat je zult leren, dus bij elke workshop die ik volgde, stelde ik mij open voor de ervaringen van de dag. Na een theoretisch deel gingen we in groepjes van twee met elkaar aan de slag. Willekeurig bevoelden we elkaars aura, eerst van dichtbij. Dat leverde aardige resultaten op. Hoewel niet zichtbaar, voelde ik bij een andere deelnemer de pijn in haar hand, die zij ook daadwerkelijk (altijd) had. In de middag deden we een oefening vanaf een afstand van ongeveer 3 meter van elkaar. Ik had een andere partner dan in de ochtend, een deelnemer die ik al langer kende maar die ik gevoelsmatig niet prettig in de omgang vond. Ik begon met het aftasten van haar aura, er gebeurde niets bijzonders. Ik voelde niets. Toen was zij aan de beurt. Zij stak haar handen uit, over die afstand van 3 meter, en wat er vanaf dat moment met mij gebeurde was vreselijk. Ik klapte dubbel, alsof ik door iets geraakt was in mijn borst, waardoor ik een ongelooflijke pijn had. Ik barstte in tranen uit en omklemde mijn borst, niet wetende wat er met mij gebeurde, de pijn was ondraaglijk. Margreet kwam naar mij toe en haalde me uit de groep. Ze zette me op een stoel en zei dat ik niet steeds voorover moest buigen (ik bleef letterlijk dubbel klappen). Maar ik had zo’n pijn en het was mijn lichaam dat zo reageerde. Ook Margriet kwam erbij, vroeg wat er was gebeurd. Zij konden mij niet verder helpen. Ik ging uit de ruimte waar de middag gewoon doorging met de anderen. Ik voelde dat ik mij niet meer kon aansluiten. De pijn in mijn borst, ter hoogte van mijn rechterborst, werd geleidelijk minder, maar bleef voelbaar aanwezig. Het voelde alsof er een steen in het water was gegooid en de rimpelingen veroorzaakten korte golfslagjes die mijn lichaam in beroering brachten. Ikzelf wist natuurlijk niet wat er was gebeurd, kon het niet verklaren. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb nog 4 maanden last gehad van rare trillingen in het gebied waar ik ‘geraakt’ was. Door de maanden heen werd het minder. Maar ik voelde me als het sterker opkwam, heel emotioneel, ik heb veel gehuild in die periode. In diezelfde tijd zou ik met mijn man naar Adana in Turkije gaan, om onze vriendin Gerda te bezoeken die daar gedurende een periode van 4 maanden Nederlandse les gaf aan Turkse mensen die naar Nederland zouden gaan emigreren. Een paar dagen voor vertrek droomde ik over een plek die ‘Karatepe’ heette, die naam was het eerste wat in mijn gedachten kwam toen ik wakker werd. Ik had dat vaker, dat er woorden of zinnen in mij opkwamen, en ik onderzocht de betekenis daarvan dan op internet. Na onderzoek bleek Karatepe een gebied in Turkije te zijn, dicht bij Adana gelegen. Tijdens het bezoek aan mijn vriendin in Adana, bleek dat zij daar een warm contact had gelegd met drie Turkse vrouwen die in Nederland waren opgegroeid, en in Turkije waren gaan wonen nadat zij waren getrouwd. Met een van die vrouwen, Suzan, gingen wij een dagje het binnenland in, naar Karatepe, een prachtige plek bij een groot meer. Daar werd het trillen bij mijn hartgebied zo sterk en liepen de emoties in mijn binnenste hoog als een wervelwind op, dat ik niet wist wat ik meemaakte. Gelukkig was Ad erbij, hij wist tot op zekere hoogte wat er gebeurde en schermde mij van de anderen af. Daarna is het heftige gevoel in mijn borstgebied stilaan minder geworden. Ik deed veel aardingsoefeningen. Een paar maanden nadat ik terug was uit Turkije, ging ik met een aantal gelijkgestemden van onze meditatiegroep naar een gebied in de Ardennen. We gingen een wandeling maken langs een rivier, om een rotspartij te bekijken waarin zich een medicijnwiel bevond. Dat had ik een jaar daarvoor gevonden tijdens een vakantie. Op weg naar het medicijnwiel toe kwam Jean-Marie naar mij toe, verschrikt en ontdaan. Hij zei; ‘Marjo, je hebt een grote wond tussen je schouderbladen, hier aan de rechterkant.’, en hij legde zijn hand op precies de plek tegenover de wond waar die zich aan de voorkant bevond. Hij gaf mij al lopende een healing en zei na een tijdje dat de wond nu dicht zou gaan. Ik vertelde hem wat er in de voorgaande maanden was gebeurd en dat ikzelf dacht dat ik ooit, in een ander leven, het slachtoffer was geworden van een speer of pijl die door de voorkant van mijn lichaam ging en er aan de achterkant uit was gekomen. Dat hij die wond had gezien, verbaasde mij daarom niet. Na de heling is het gevoel verdwenen dat er bij had gehoord, en daarna heb ik er geen last meer van gehad. Het gebeurde kwam weer in mijn gedachten nadat ik had gehoord over iemand die na een inwijdingsweekend last kreeg van heftige trillingen en bijna spastische bewegingen. In zo’n geval is het raadzaam om goed te aarden, om de gevoelens en emoties die je krijgt liefdevol te omarmen en ze goed af te voeren, door te gronden en je met de aarde te verbinden. Veel wandelen in de natuur, de aarde die daarbij helpt. Want we incarneren niet voor niets op de aarde. Het geeft ons het gereedschap in handen om levenslessen te leren en te doorgronden.