On – geluk - Blog Marjo

Dit krantenartikel stond op dinsdag 30 juli 2013 in de krant. In 2003 was dit artikel op mijzelf en mijn gezin van toepassing. Ook ik kreeg destijds een ongeluk met een koe. Je kunt het je bijna niet voorstellen. Tijdens een natuurwandeling in Heeze, samen met twee kinderen en onze hond, werd ook ik aangevallen en omvergelopen door een eigenzinnige (moeder)koe. Gelukkig konden de kinderen op tijd uit de wei komen en stonden ze achter het kleppoortje. Op het moment dat ik weer helder van geest werd, bevond ik mij op mijn buik liggend in een wei. Ik was omgeven door een vijftiental koeien die met vreselijke snoefgeluiden aan mij stonden te ruiken en hun poten tegen mij aanporden. Ik bewoog niet, maakte geen geluid en bestierf het van angst. Ik riep naar mijn kinderen, ‘haal hulp en blijf buiten de wei’. Ik verroerde mij niet in die eerste minuten, denkend aan de raad die ik de dag ervoor op tv had gehoord. Als je door een beer (in mijn geval een koe) wordt aangevallen, doe dan net of je dood bent. Na weer enkele minuten was ik blijkbaar niet interessant meer voor de koeien en begonnen ze van mij weg te lopen. De leidster van de meute bleef wantrouwend naar mij kijken maar liep uiteindelijk ook ver genoeg weg. Ik bewoog mijn armen en benen, had overal nog gevoel in en geen echte pijn. Ik vroeg mijn dochter of ik het zou halen als ik op zou staan en naar haar toe zou rennen. Toen zij het startsein gaf stond ik op en rende naar het poortje. Op het moment dat ik in veiligheid was gilde ik het uit, uiting gevend aan het vreselijke traumatisch gevoel dat ik nu kon laten gaan. Ik gierde het uit, huilde tranen met tuiten, kon er maar niet over uit wat er was gebeurd, en voelde toen pas pijn. Mijn zoon kwam met hulp, zij brachten mij naar Ad en daarna rechtstreeks naar de dokter. Ik zag er niet uit, had een grote wond (lees afdruk van een koeienhoef) op mijn kuit, veel kleine wonden en ik weet niet hoeveel blauwe plekken. Ik kwam er met de schrik en een tetanusinjectie vanaf. In de loop van de daarop volgende weken probeerde ik het gebeuren een plekje te geven. Het woord ‘waarom’ bleef maar door mijn hoofd spoken, en wat is de zin van het leven. Om een lang verhaal kort te maken; na dit ongeluk verdiepte ik mij nog verder in mijzelf door spirituele cursussen te volgen, mezelf echt te leren kennen. Mezelf al voelend volledig te ontplooien. In de tien daarop volgende jaren is mijn leven totaal veranderd, zijn er inzichten gekomen en ben ik de mens geworden die ik wezenlijk ben. Allemaal dankzij, of ondanks dat vreselijke on – geluk. Ik las over de koe en wat ze vertegenwoordigt. De koe is een dier dat waardevol is voor mens en omgeving, een dier dat het gemak en genot van het leven rustig in het gras liggend tot zich neemt, door de voeding die het binnenkrijgt langdurig te herkauwen en zich niet te overhaasten. De koe die deze boodschap uitdraagt naar ons, haastige mensen in de welhaast welvarendste tijd ooit. Afgelopen zondag, precies 10 jaar later, stemde ik mij in een meditatie af op het moment dat ik in de wei lag. Ik kreeg meteen een angstig gevoel in mijn buik en hartstreek. Ik bleef het voelen tot het verdween, ik het los kon laten. Twee dagen later, kreeg ik tot zes keer toe pijnsteken in mijn kuit, de plek op mijn lichaam waar de grootste wond (en het litteken) zich bevond. Gisteren kreeg ik onverklaarbare hoestbuien, zo erg dat ik bijna moest overgeven. En vandaag valt het hele puzzeltje in elkaar. Toen ik 10 jaar geleden in die wei lag kon en mocht ik niet roepen, kon ik geen uiting geven aan dat wat mij overkwam. Nu hoest ik het eruit, zoveel jaren later. Ik hoop dat de vrouw die dit zelfde ongeluk overkwam het goed kan verwerken. Want angst voor koeien is jarenlang een deel van mijn leven geweest, tijdens fiets- en wandeltochten. Tot nu, nu ik het psychisch en fysiek heb kunnen verwerken, ik heb leren begrijpen en heb kunnen doorvoelen en doorleven. Nu is het klaar.