Vandaag was ik getuige van een natuurlijk fenomeen. Ik had het hiervoor al eens eerder gezien, jaren geleden, maar wist toen niet wat het was en waarom het gebeurde. Nieuwsgierig geworden zocht ik op internet naar het antwoord en bleek dat natuurlijk fenomeen een bruidsvlucht te zijn. Ik zag namelijk bij het afhalen van de was in de namiddagzon tientallen en daarna honderden insecten wegvliegen vanuit mijn kruidentuin. Ik ging eens goed kijken wat er gebeurde en het bleken vliegende mieren te zijn. Vanuit een drietal gaten in de grond kropen vele grote mieren naar buiten met zilverkleurige vleugels. Ze werden begeleid door tientallen kleinere zwarte mieren, het was een drukte van belang. Sommige gevleugelde mieren zochten een plaatsje hogerop op een kruid en vlogen dan uit, anderen lieten zich van het stoepje vallen, werden door de wind opgetild en vlogen daarna weg. Ze vlogen allemaal dezelfde kant uit. Ik heb het vanaf het bankje af zitten kijken, benieuwd hoe lang het zou duren en hoeveel mieren het zouden zijn. Het duurde een kwartier voordat de rust was weergekeerd, er nog een enkele vliegende mier verdween, en alle gewone mieren weer in de grond waren afgedaald. Dit verschijnsel wordt de bruidsvlucht genoemd. Nadat de mierennesten openscheuren vliegen massaal tientallen nieuwe maagdelijke koninginnen en honderden vruchtbare mannetjes uit. Tijdens deze bruidsvlucht slaat de koningin genoeg mannelijk zaad op voor de rest van haar leven dat ze krijgt van de enkele mannetjes die het hoogst vliegen (en dus het sterkste zijn). De mannetjes sterven daarna vrij snel. Als de paring voltooid is bijten de bevruchte koninginnen hun vleugels af en gaan op zoek naar nieuwe nestplaatsen in de bodem om een andere kolonie te starten. Ik vond het mooi om te zien hoe de natuur zijn gang gaat, vaak zonder dat je zelf in de gaten hebt dat het gebeurt. De mierennesten die achterblijven en altijd wel ergens in de tuin opduiken, tja, die neem ik maar voor lief. Ook voor het gemier van het leven mag een plaatsje zijn.